Treningi Ryukyu (Riukiu) kobudo oraz Nihon kobudo odbywają się w formie seminariów - stażów weekendowych oraz podczas Zimowych i Letnich Akademii Karate & Kobudo.
Regularną grupę będziemy tworzyć we wrześniu 2010 r.
Najbliższy staż odbędzie się 18 kwietnia 2010 r.: Kubotan - narzędzie samoobrony.

O poziomie naszych instruktorów i uczniów shihana Piotrkowicza niech świadczy sukces jego syna, sensei Michała Piotrkowicza, który zdobył brązowy medal w walce długim kijem bo na Mistrzostwach Swiata w w Japonii w listopadzie 2009 r.

Grupa kobudo zorientowana jest zarówno na zaawansowanych praktyków karate i innych sztuk walki jak i na osoby zupełnie poczatkujące. Zajęcia te stanowią reaktywację dawnej grupy kobudo Gosoku-ryu, która ćwiczyła na hali w soboty. Do uczestnictwa w zajęciach kobudo nie jest obecnie wymagane uprawianie karate ani innej sztuki walki.Są to zajęcia płatne, także dla karateków.

Historia Okinawy, największej wyspy archipelagu Riukiu (Ryukyu) była bardzo burzliwa. Przez szereg lat obowiązywał tam edykt zabraniający ludności wyspy posiadania broni. Była to podstawowa przyczyna wykształcenia się walki wręcz karate ("kara" - puste, "te" - ręce), którą można uznać za najskuteczniejszą sztukę samoobrony bez użycia narzędzi, jaką wymyślił człowiek. Ale puste ręce w konfrontacji z uzbrojonym przeciwnikiem okazywały się często niewystarczające, szczególnie gdy chodziło o samurajów z klanu Shimazu, ekspertów walki wręcz uzbrojonych w dwa miecze. Ludność miejscowa zaadoptowała więc do skutecznej obrony narzędzia codziennego użytku, jak wiosło, kij, cep, skorupę żółwia itp. W połączeniu z wiedzą karate narzędzia te stały się skuteczną bronią w rękach ekspertów. Tak powstało Ryukyu kobudo - sztuka walki narzędziami związana ściśle z karate. Nie była ona tak usystematyzowana jak samo karate, tym niemniej podobnie do karate wykształciło się szereg szkół i kierunków kobudo, zwanego też Okinawa kobudo.
Ewolucja karate w XX wieku, jego rozprzestrzenienie się na obszar całej Japonii a później całego świata spowodowała również rozwój kobudo. Do technik posługiwania się tradycyjnymi broniami kobudo dołączono szereg narzędzi znanych z innych obszarów Japonii i całego świata, zmieniono też (analogicznie do karate) pewne techniki. Najwięcej jest obecnie szkół bo-jutsu (walki długim kijem), które mistrzowie karate zaadoptowali jako oddzielne systemy albo część ich szkoły karate.

W naszym klubie systematyczne zajęcia kobudo prowadzimy dla karateków, którzy poznali podstawowe pozycje i techniki karate, występujące także w kobudo. Przyjmujemy również nowych adeptów bez doświadczenia w sztukach walki.

Zajęcia kobudo prowadzi osobiście shihan Tomasz Piotrkowicz, który uczył się kobudo od takich japońskich ekspertów tej sztuki jak: Takayuki Kubota, Tetsundo Tanabe, Fumio Demura, Hirokazu Kanazawa, Toshishiro Obata i wielu innych.
W celu usystematyzowania wiedzy na tym polu wprowadzone są stopnie szkoleniowe kyu i dan, analogicznie do stopni w innych japońskich sztukach walki (aczkolwiek w oryginalnym kobudo nie było stopni):

stopnie uczniowskie niższe -
6. - 4. kyu pas biały,
stopnie uczniowskie wyższe -
3. - 1. kyu pas brązowy,
stopnie mistrzowskie -
1. - 5. dan pas czarny.

Na zajęciach kobudo uczymy posługiwania się następującymi broniami:
1. Długi kij bo. Podstawowa i najbardziej naturalna broń człowieka. Służył do podpierania się, noszenia naczyń z wodą i dobytku, zaganiania zwierząt. Bo (na Okinawie zwany kon) ma długość około 6 stóp (182 cm), jest okragły (najczęściej), kwadratowy, sześcio lub ośmiokątny. Znane są odmiany bo: wiosło sunakake-bo, bardzo długi kij kyushaku-bo (ponad dwa i pół metra długości), sanjaku (krótszy kij poniżej 1 m dlugości). Pochodne tej broni znane z Japonii to: jo - średni kij (długości czterech stóp) - broń związana ze sztukami szermierki mieczem japońskim, ćwiczona też w szkołach aikido i u mistrza karate Takayuki Kubota, a więc i w naszym klubie; hanbo - pałka drewniana (do trzech stóp długości), tsue - laska, związana naturalnie także z szermierką, szczególnie rozwinięta w szkole mistrza Kuboty.
2. Tonfa - prawdopodobnie powstała z rączki do żarna służącego do mielenia ryżu. Inna teoria wywodzi tę pałkę z bocznym trzymaniem z części ekwipunku łodzi rybackich, tak popularnych na Okinawie. Najczęściej używa się pary drewnianych tonf trzymanych po jednej w każdej ręce. Policjanci w wielu krajach stosują pałkę opartą na koncepcji tonfy.
3. Kama - wywodzi się z sierpa używanego do ścinania ryżu i jest jedyną bronią kobudo posiadająca ostrze, którą można wymierzać cięcia. Zwykle rączka jest drewniana a ostrze metalowe, aczkolwiek do treningu używamy dla bezpieczeństwa drewnianych kam, które trzyma się w obu rękach. Odmiana z Japonii tej broni to kusarigama - kama z ciężarkiem na łańcuchu przymocowanym do rękojeści.
4. Sai - ten trójząb pochodzi być może z narzędzia do sadzenia ryżu. Przypomina sztylet z bocznymi zębami i jest jedyną w pełni metalową bronią Okinawy. Narzędzie oryginalnie nie jest ostre, zadaje się nim uderzenia i pchnięcia, w boczne zęby można złapać ostrze miecza do złamania ostrza włącznie. Analogicznie do kamy czy tonfy ćwiczy się parą sai. Pochodne tej broni to: manji sai - z zębami wygiętymi w przeciwne strony oraz stosowane w Japonii także przez policjantów jutte - z jednym zębem.
5. Nunchaku - pochodna cepa, broń spotykana też w Chinach czy Mongolii. Nunchaku zwykle składa się z dwóch kawałków drewna (pałek) połączonych linką lub łańcuchem. Znane są także wersje potrójnego nunchaku sansetsukon. Przekrój pałek jest okrągły lub ośmiokątny. Nunchaku jest w Polsce i w wielu krajach uznane za broń (niebezpieczne narzędzie), stąd w czasie treningu używa się wersji soft.
Z kobudo związane są także narzędzia samoobrony wynalezione przez mistrza Kubotę: kubotan i kubotai, z którymi adepci Gosoku-ryu zapoznają się w Warszawskim Centrum Karate.

Kamy i tonfy - trening w plenerze.

Ekspert kobudo, shihan Fumio Demura oraz shihan Piotrkowicz z synami i kuzynami.
Międzynarodowe seminarium kobudo - Warszawa, listopad 2001.